Janusz Korczak oficjalnie patronem SP 12 w Pile
Janusz Korczak – wybitny lekarz, pisarz, pedagog, publicysta, który swoje życie poświecił najmłodszym jest już oficjalnie patronem Szkoły Podstawowej nr 12 z Oddziałami Integracyjnymi w Pile. Uroczyste nadanie imienia Janusza Korczaka placówce oświatowej na Osiedlu Podlasie połączone z pasowaniem na ucznia pierwszoklasistów odbyło się 16 listopada w obecności m.in. Rzecznika Praw Dziecka Marka Michalaka, który przybliżył zebranym ma uroczystości m.in sylwetkę Janusza Korczaka. Myślą przewodnią uroczystości były słowa, przyjaciela dzieci: „Gdy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat”.
– Kiedy mówimy o Korczaku, kiedy mówimy o jego spuściźnie, o jego przesłaniu – to napawa refleksją. Stoją przed nami różne znaki zapytania w świecie dorosłych: co możemy jeszcze zrobić, co dziś zrobiły Korczak, którą poszedłby drogą. Ostatnio rozmawiałem z córką Ireny Sendlerowej, która mówiła – mama dzisiaj tworzyłaby korytarz humanitarny i pomagała tym dzieciom, które najbardziej cierpią, i są najbardziej zagrożone śmiercią. Myślę, że tutaj Korczak szedłby pod ręką z Ireną Sendlerową i by jej pomagał. To jest sygnał dla nas – mówi Marek Michalak, Rzecznik Praw Dziecka.
Nadanie Szkole Podstawowej nr 12 z Oddziałami Integracyjnymi w Pile imienia Janusza Korczaka pozwoli na realizację wielu zadań wychowawczych, wesprze pracę szkoły nad kształtowaniem postaw patriotycznych młodzieży oraz pozwoli uczcić pamięć wybitnego pedagoga, którego życie i działalność dostarczy młodzieży najlepszych wzorców do naśladowania.
– To był naprawdę piękny i podniosły dzień. Cieszę się, że w tygodniu Praw Dziecka możemy uroczyście obchodzić dzień nadania imienia Janusza Korczaka naszej szkole. Wyjątkowy patron, w wyjątkowym miejscu. Uczniowie podczas lekcji poznawali biografię patrona, którego imię już od dziś oficjalnie nosi nasza szkoła. Na korytarzu szkoły odsłonięto tablicę pamiątkową, która przypominać będzie o dzisiejszej uroczystości – dodaje Marcin Borowicz, dyrektor SP 12 w Pile.
Czwartkowa uroczystość wpisała się w centralne obchody Ogólnopolskiego Dnia Praw Dziecka, święta przypadającego 20 listopada, ustanowionego przez Sejm na wniosek Rzecznika Praw Dziecka Marka Michalaka.
Janusz Korczak / Henryk Goldszmit (urodzony w Warszawie, 22 VII 1878/79?; zamordowany w niemieckim obozie śmierci, w Treblince, 5/6? VIII 1942) – lekarz, wychowawca, pisarz, społecznik, „opiekun spolegliwy”, myśliciel; całe życie związany serdecznie z rodzinnym miastem. Po studiach na Uniwersytecie Warszawskim pracował jako lekarz w Szpitalu dziecięcym im. Bersonów i Baumanów (1905-12). Kierował Domem Sierot dla dzieci żydowskich (1912-1942), współtworzył Nasz Dom (w 1919 w Pruszkowie, od 1928 w Warszawie) dla dzieci polskich, w których to placówkach realizowano jego autorski system wychowawczy, a także program badań nad rozwojem i życiem społecznym wychowanków. Członek wielu towarzystw społecznych i oświatowych; wykładowca w seminariach i wyższych uczelniach, popularny prelegent; biegły sądowy w sprawach dotyczących dzieci. Założył eksperymentalną gazetę dziecięcą „Mały Przegląd” (1926-1939); współpracował, pod pseudonimem Stary Doktór, z radiem (l934-36, 1938-39).
Na dorobek pisarski Korczaka (literacki, publicystyczny i naukowy; zadebiutował w prasie w 1896, ostatnie zapiski notował 4 VIII 1942), adresowany do dorosłych i dzieci, składa się ponad 20 książek, ponad 1400 tekstów drukowanych w około 100 pismach, cenne inedita (ok. 200, m.in. pisany w getcie pamiętnik).
Przynależny do pokoleniowej formacji „niepokornych” inteligentów warszawskich, których aktywność społeczno-edukacyjna w czasie zaborów łączyła się z walką niepodległościową, świadek i uczestnik historycznych zdarzeń – wojen i rewolucji (wojna japońsko-rosyjska i rewolucja 1905-6 roku; I wojna światowa i rewolucja w Rosji, 1914-18; wojna polsko-bolszewicka, 1919-20; II wojna), zmobilizowany do carskiej armii przewędrował Europę środkową i wschodnią i dotarł aż do Mandżurii. W podróżach po wiedzę poznał także Szwajcarię, Niemcy, Francję, Anglię; w latach 30. dwukrotnie odwiedził Palestynę, zafascynowany świętą ziemią trzech religii (sam głęboko religijny, choć nie związany z konkretnym wyznaniem) oraz ruchem na rzecz odrodzenia narodowego Żydów i doświadczeniami kibucowymi. Poczuwał się do podwójnej przynależności kulturowej i narodowej, jako Żyd-Polak czynnie działał w obrębie obu społeczności, ale również na rzecz ich zbliżenia. Badacz i odkrywca świata dzieci, trybun walki o ich prawa, praktyk i teoretyk wychowania; symboliczna postać oporu cywilnego w czasach Zagłady; autorytet moralny, łączący i współcześnie ludzi ponad podziałami – „człowiek ludzkości”.
Sebastian Daukszewicz
